كلمة الله
نام كتابي است به زبان عربي كه آيت الله سيدحسن شيرازي در كربلاي معلّي تأليفش كرده و در دارالصادق بيروت بسال 1389 ه.ق در 633 صفحه به قطع وزيري به چاپ رسيده است.
مؤلف سخنان خدا را - كه به شكل حديث قدسي وارد شده - از كتب مختلف جمع آوري و مطالب را شماره گذاري نموده، طبق همان شماره، منبع و سند حديث را در پايان كتاب آورده است.
تمام كتاب داراي يازده بخش به عناوين: عقايد، معارف، خلقيات، سياسيات، اجتماعيات، اخلاقيات، عبادات، ادعيه، مواعظ، كتب الانبياء و معارف مي باشد. (معارف دوبار عنوان شده است).
در بخش هفتم (عبادات) از ص 257 تا ص 296 (در حدود 40 صفحه) درباره ي پرستش عموماً و نماز خصوصاً مطالب ارزنده اي را جمع آوري كرده است. براي نمونه درباره ي سجده شكر (مطلب شماره 324) و ثواب متهجد (مطلب شماره 329) دو حديث را ترجمه مي كنيم:
از امام صادق(ع) روايت است كه فرمود: سجده شكر وظيفه اي است كه مايه ي تكميل نماز و خشنودي خدا مي شود و فرشتگان را به اعجاب مي آورد».
«هنگامي كه نمازگزار به سجده شكر مشغول است خداوند متعال حجاب ها را از جلو ديدگان ملائكه برمي دارد و مي فرمايد: «اي فرشتگان من بنده مرا تماشا كنيد كه نماز واجب خود را ادا كرده و طبق پيماني كه با من بسته است
[ صفحه 113]
عمل نموده و اكنون به عنوان سپاسگزاري از نعمتهاي من پيشاني بر خاك نهاده است.
اي فرشتگان به نظر شما چه پاداشي شايسته ي اوست؟».
«فرشتگان: پروردگارا رحمت تو بهترين پاداش است».
«خدا - سپس چه پاداشي؟»
«فرشتگان تمام خيرات را به عنوان پاداش نام مي برند، خداوند مي فرمايد: ديگر چه؟ جواب مي دهند كه ما ديگر چيزي نمي دانيم. خداوند مي فرمايد: من از او قدرداني مي كنم همان گونه كه در برابر من سپاسگزار است و فضل و احسانم را متوجهش مي سازم و رحمتم را به وي مي نمايانم (نقل از من لايحضره الفقيه صدوق») [1] .
«از رسول خدا(ص) روايت شده است كه فرمود [2] .: ««هنگامي كه بنده اي در تاريكي نيمه هاي شب با خداي خود خلوت نموده به راز و نياز مي پردازد پروردگار متعّال قلبش را به نور معنوي روشن مي سازد و وقتي كه بنده مي گويد يا رب، يارب، خدا در جوابش مي فرمايد «لبيك بنده ي من بخواه تا عطايت كنم و بر من توكّل نما تا نيازهايت را برآورم». سپس مي فرمايد: اي فرشتگان اين بنده ي مرا تماشا كنيد كه در تاريكي نيمه شب با من خلوت كرده در حاليكه تن پروران مشغول كارهاي ديگرند و غافلان در بستر خواب غنوده اند. گواه باشيد كه اورا آمرزيدم» (نقل از امالي صدوق)» [3] .
[ صفحه 114]
نگارنده گويد: اين حديث در صفحات پيش، از كتاب «لقاء الله» نيز نقل شد ولي در آنجا به منبع حديث اشاره نشده بود.
پاورقي
[1] ص 265 كتاب «كلمة الله».
[2] ص 272 همان كتاب.
[3] علي بن حسين بن موسي بن بابويه قمي، داراي سه پسر بود. پسر بزرگتر محمد نام داشت كه كنيه اش ابوجعفر و لقبش صدوق است كه بسال 381 ه.ق وفات يافته و كتاب «مَنْ لايَحْضُرُهُ الْفَقيه» (يكي از كتب اربعه شيعه) و نيز كتاب «امالي» از او است. پسر دوم حسن نام داشت كه مردي زاهد بود. پسر كوچكتر حسين بن علي است كه او نيز فقيه و محدث بوده است براي تفصيل بيشتر به لغتنامه دهخدا و كتب رجال مراجعه شود.