(چراغ شريعت و كليد حقيقت.)

كتابي است به زبان عربي به قطع جيبي در 66 صفحه كه بسال 1379 ه.ق در تهران در مركز نشر كتاب به طبع رسيده و خيلي خواندني است. اين كتاب مورد اعتماد بزرگان بوده و از جمله در اسرار الصلوة آية الله ملكي - كه ذكرش گذشت - مورد استفاده قرار گرفته است، در مدح آن گفته اند: «جامع ترين و در عين حال مختصرترين كتاب در سير و سلوك و آداب و حكم است» [1] .

اين كتاب نفيس از باب دوازدهم تا باب هيجدهم (ص 10 ا ص14) درباره نماز مطالبي دارد و باب بيست و پنجم آن هم (ص19) درباره ي عبادت است.

روايات اين كتاب را شهيد ثاني از امام صادق(ع) روايت كرده است متن كتاب به اين مطلب گواهي مي دهد [2] .

براي نمونه از باب پانزدهم روايتي را ترجمه مي كنيم: «از امام صادق(ع) روايت شده است كه فرمود: «هيچ نمازگزاري ركوع حقيقي بجا نمي آورد مگر اين كه خداوند وي را به نور الهي منور مي سازد و در سايه كبريائي خود قرارش مي دهد و جامه برگزيدگان خود را بر وي مي پوشاند (كه جامه ي تقوي باشد). ركوع اوّل



[ صفحه 110]



است و سجود ثاني، و عمل كردن به اوّلي شايستگي براي دومي را در انسان ايجاد مي كند. آري ركوع ادب است ولي سجده مايه ي نزديكي به خدا است و ناگفته پيدا است كه آن كه ادبش نيكو نباشد صلاحيّت تقرب به خدا را ندارد...».