در اذان و اقامه به يكتائي خدا شهادت داديم و در جملات سوره ي حمد عملا به يكتاپرستي مي پردازيم و مي گوييم: فقط تو را عبادت مي كنيم و فقط از تو ياري مي جوييم زيرا در اين مرحله يعني هدايت قلوب احدي، جز خدا قدرتي ندارد. چنانكه فرمود: «اِنَّكَ لاتهْدي مَنْ اَحْبَبْتَ وَلكِنَّ اللهَ يَهْدي مَنْ يَشاءُ» [1] (اي پيامبر ما! تو نمي تواني هركس را بخواهي هدايت كني ولي خداوند هركس را بخواهد هدايت مي فرمايد.

اينجا نخستين لحظه اي است كه با خداي خود، به صيغه ي خطاب سخن مي گوييم، انسان هاي رمز آشنا، در اين لحظه در دريائي از لذّت و سرور غوطه ور مي شوند چرا كه اجازه يافته اند تا با خداي خود روبه رو سخن گويند. آري درك اين معني بسيار لذّت بخش و بهجت انگيز است. پروردگارا! آن توفيق را عنايت فرما كه ما هم در زمره ي چنين كساني باشيم.



[ صفحه 63]