پس از نام خدا و حمد رب العالمين، صفت رحمت او را ياد مي كنيم و بلافاصله روز جزا در نظر ما مجسم مي شود، «مالِكِ يَوم الدّين» خداوند صاحب و فرمانرواي مطلق روز جزا است.

واخجلتا! پروردگار ما چقدر بخشنده و مهربان و چقدر رحمان و رحيم است «باران رحمت بي حسابش همه جا رسيده و خوان نعمت بي دريغش همه جا كشيد؛ [1] .» ولي در برابر اين رحمت، پرونده سياه ما و نامه ي عمل خجلت آور ما چقدر نامتناسب است و چه خوب گفت شاعر:



آبرو مي رود اي ابر خطاپوش ببار

كه به ديوان عمل نامه سياه آمده ايم



اگر كردار زشت ما كه در برابر رحمت الهي خودنمائي مي كند بخوبي مورد توجّه قرار گيرد، نه فقط پيكر، بلكه اعماق قلب ما هم مي لرزد و اشك هاي حسرت از ديده فرو مي ريزد كه در برابر آن همه احسان اين همه خطا؟!

اين شرمساري، هم حالت معنوي مي آورد و هم ندامت و به دنبال آن توبه و



[ صفحه 62]



تصميم بر ترك گناهان و چنين حالتي محبوب خداست و براي نمازگزاران هم لذّت بخش است.