رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: هنگامي كه خداوند متعال ابوالبشر را آفريد و از روح خود در او دميد، آدم به جانب راست عرش نگريست، پنج هيكل و شبح نوري را در حال ركوع و سجود ديده گفت: پروردگارا! آيا قبل از من كسي را از خاك و گل آفريده اي؟

فرمود: نه، اي آدم، گفت: پس اين پنج هيكلي كه به شكل و قيافه ي خودم مي بينم، كيستند؟

فرمود: اينان پنج نفر از فرزندان تو مي باشند كه اگر آنان نبودند تو را نمي آفريدم. اينها پنج تني هستند كه براي آنان پنج اسم از اسامي خودم را جدا ساخته (آنان را به آن اسامي ناميدم) اگر آنان نبودند، بهشت و دوزخ، عرش و كرسي، آسمان و زمين و ملائكه و انس و جن



[ صفحه 25]



را نمي آفريدم. من محمودم و اين محمد است، من عالي هستم و اين علي است، من فاطرم و اين فاطمه است، من احسانم و اين حسن است، و من محسنم و اين حسين است. به عزت خود سوگند ياد كرده ام كه هيچ كس به اندازه ي يك ذره بغض و كينه آنان را نزد من نياورد مگر اينكه او را به دوزخ خود وارد سازم و از اين كار باكي هم ندارم.

اي آدم! اينان برگزيدگان من از ميان آفريدگانم مي باشند، به وسيله ي آنان رهايي بخشيده، و به وسيله ي آنان هلاك مي كنم. اگر تو به من نيازي داري به اينان توسل بجوي!

پيامبر اكرم پس از اين سخنان فرمود: ما كشتي نجاتيم، هر كس به آن چنگ زند نجات يافته و هر كس از آن دوري گزيند نابود شده است. هر كس نيازي به خداوند دارد به وسيله ي ما خاندان از خداوند درخواست كند.