از زيباترين جلوه هاي روحي فاطمه عليهاالسلام جلوه عبادت اوست كه توأم با اخلاص است. مصداق آيه ي «انا نخاف من ربنا يوما عبوسا قمطريرا» است، خوف الهي سراسر وجودش را فراگرفته رهبة و رغبة به عبادت او مي پردازد. در عبادت عاشقي است بي مانند. با او راز و نياز مي كند، ملتمسانه حرف مي زند، به او متوسل مي شود.

در راه خدا اطعام مي كند، ولي در آن جز رضاي او را نمي جويد. «انما نطعمكم لوجه الله لا نريد منكم جزاء و لا شكورا». سجده هاي



[ صفحه 24]



طولاني دارد، اشك و آه ناله دارد، صداي گريه نيمه شبش گاهي حسنين عليهماالسلام را از خواب بيدار مي كند؛ سر پا مي ايستد تا حدي كه پاهايش ورم مي كند، خضوع دارد، خشوع دارد و....

در دعايش مي گويد: خداوندا! وجودم را در نظرم خوار گردان كه از بلند پروازي سر درنياورم، شأن خودت را در جانم بزرگ گردان، راه و رسم طاعت خود را به من بياموز، توفيقم به عملي ده كه تو را راضي سازد، و از همه ي آنچه كه موجب سخط توست مرا دور دار «اللهم ذلل نفسي، و الهمني طاعتك، و العمل بما يرضيك، و التجنب لما يسخطك يا ارحم الراحمين.» [1] .