فاطمه عليهاالسلام در مسير عبادت به درجه اي مي رسد كه حتي خود را



[ صفحه 22]



فراموش و فاني في الله مي كند. جان خود را سپر محبت خدا قرار داده و حتي آن را در راه دين مايه مي گذارد و مصداق اين سخن مي شود كه جان خود را سپر دين قرار دهيد «فاجعلوا انفسكم دون دينكم».

در سير و سلوك و در معرفت به درجه اي مي رسد كه جز خواست خدا خواستي ندارد و مشيت خود را همگام با مشيت الهي مي سازد.

«و ما تشاؤون الا ان يشاء الله رب العالمين».

او از كساني است كه از همه چيز گسسته و به خدا پيوسته است و طبيعي است كه خداي را بر چنين بنده اي نظر باشد تا حدي كه علاوه بر نفوذ دادن امرش در جهان هستي بر او مائده آسماني نازل گرداند [1] .