«هشام بن حكم» از حضرت موسي بن جعفر عليهماالسلام پرسيد: «چرا نمازگزاران در ركوع مي گويند: «سبحان ربي العظيم و بحمده» ولي در سجود مي گويند: «سبحان ربي الاعلي و بحمده»؟



[ صفحه 29]



امام عليه السلام فرمودند: «اي هشام! وقتي كه رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم را به معراج بردند، و در آن جا نماز گزارد، و ذكر گفت، و از عظمت خداوند ديد آن چه را كه ديد، بندهاي بدنش لرزيد! و بدون اختيار به حال ركوع درآمد و در آن حال گفت: «سبحان ربي العظيم و بحمده» - پروردگار بزرگ من از هر عيب و نقصي پاك و منزه است و من مشغول ستايش او هستم. - وقتي كه از آن حالت برخاست، نظرش به عظمت خداي خود در مكان بالاتري كه از آن برتر تصور نمي شد، افتاد و بدون اختيار صورت خود را بر خاك نهاد و گفت: «سبحان ربي الاعلي و بحمده» - پروردگار من كه از همه كس برتر مي باشد، از هر عيب و نقصي پاك و منزه است، و من مشغول ستايش او هستم.»

پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم اين كلمات را تكرار مي كرد، تا پس از گفتن هفت مرتبه، قدري از آن رعبي كه دلش را پر كرده بود، كاسته شد، به خاطر همين، در امت او اين دو ذكر سنت شد، (كه در نماز خوانده شود.) [1] .