علي عليه السلام، هنگامي كه مناجات مي كرد و مشغول نماز مي شد، گوشش نمي شنيد و چشمش نمي ديد و زمين و آسمان، دنيا و مافيها از خاطرش فراموش مي شد و با تمام وجود توجه خود را به مبدأ حقيقت معطوف مي داشت. چنانكه مشهور است در يكي از جنگ ها پيكان تيري به پايش فرورفته و به قدري دردناك بود كه نمي توانستند آن را بيرون بياورند، وقتي كه به نماز ايستاد بيرون كشيدند و او متوجه نشد. [1] .