علي عليه السلام «اعبد الناس و العباد» بود، عبادت هيچ كس به عبادت آن حضرت نمي رسيد؛ صائم النهار و قائم الليل بود. روزها روزه مي گرفت و شب ها عبادت پروردگار را به جاي مي آورد. در شبانه روز هزار ركعت نماز مي خواند، حتي در «ليلة الهرير» هم نماز او فوت نشد!

ديگر آن كه پيشاني آن حضرت از بسياري سجده پينه بسته بود و از كلام معجزنشان آن حضرت است كه فرمود:

«والله ما عبدتك خوفاً من نار و لا شوقاً الي جنتك ولكن رأيتك اهلاً



[ صفحه 25]



للعبادة فعبدتك؛ [1] يعني عبادت نمي كنم تو را يا الهي! از جهت آن كه از آتش دوزخ تو مي ترسم و نه از براي آن كه بهشت تو را مشتاقم و طمع در آن دارم؛ ليكن تو را يافتم كه سزاوار پرستش و مستحق عبادتي، از آن جهت عبادت تو را مي كنم.»

و معني قربة الي الله اين است كه به غير از عبادت، هيچ چيز منظور بنده نباشد. [2] .