علي عليه السلام خدا را باور داشت. مي دانست خدا و حساب و معاد حق است. همه چيز براي او عيني شده بود و خدا را در همه جا و همه چيز مي ديد. خود فرمود:

«ما رأيت شيئاً الا و رأيت الله قبله و معه و بعده؛ هيچ پديده اي را نديدم، جز آن كه خداي را قبل از آن، با آن و پس از آن ديده ام.»

عبادت او سرآمد بود و در اين مسأله همين بس كه در سجده نماز ضربه خورد و فرقش شكافت؛ ولي دست از نماز برنداشت و نماز را تمام كرد.

پس از ضربه خوردن او را به خانه مي بردند. حضرت نظري به طلوع فجر افكند و فرمود:

«اي صبح! تو شاهد باش كه تنها در اين لحظه و اولين بار است كه علي عليه السلام را دراز كشيده مي بيني!!»

و بدين خاطر است كه امام سجاد عليه السلام مي فرمايد:

«و من يقدر علي عبادة جدي علي بن ابيطالب؛ چه كسي مي تواند چون



[ صفحه 24]



علي عليه السلام خدا را عبادت كند.»

او اهل عشق و مناجات عاشقانه بود. چشمانش از شوق ديدار خدا گريان بود، زيبايي و خلوص عبادت را پس از پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم تنها در زندگي علي عليه السلام مي شد مشاهده كرد.

رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم در شأن ايمانش فرمود:

«اگر همه ي آسمان ها و زمين را در يك كفه ترازو و ايمان علي عليه السلام را در كفه اي ديگر بگذارند، كفه ايمان علي سنگين تر است.»