بزرگ ترين شأن علي عليه السلام بندگي خداست و همين افتخار او را كافي است كه خود فرمود:

«الهي كفي بي عزاً ان اكون لك عبداً و كفي بي فخراً ان تكون لي رباً»

«خداوندا! مرا اين عزت بس است كه بنده توام و مرا اين افتخار كافي است كه تو رب مني.»

آري! عظمت علي عليه السلام در اين است كه او بنده ي خدا و مرد خداست. همه افعال و اقوال و كردارش رنگ الهي دارد. اگر در جنگ ها با چنان جرأت و شهامت به پيش مي رفت، اگر زره او پشت نداشت و هرگز پشت به دشمن نمي كرد، اگر در حركت به سوي ميدان مشتاقانه و دوان دوان به پيش



[ صفحه 23]



مي رفت، بدان خاطر بود كه دلش به خداي گرم بود و حيات و مماتش را فاني در راه خدا مي دانست.

او را به روحي تشبيه كرده اند كه به سوي معبود مطاعش در پرواز بود و اين سير پروازي هرگز او را خسته و فرسوده نمي كرد. او مرد كار و جنگ بود. در ميدان مبارزه با تمام وجود تلاش مي كرد، چه بسا كه زخم هاي متعدد برمي داشت و بدنش صدمه مي ديد، و شب هنگام همان محتاج الي الله و به تعبير خود همان مسكيني بود كه به جاي استراحت و آرامش بر پاي ايستاده و مشتاقانه به گدايي در خانه خدا مي رفت. جلوه هاي شوق علي عليه السلام را در عبادت از نمازها و مناجات هايش مي توان يافت.