حضرت مهدي (عجل الله تعالي فرجه) اين دعا را به شخص بيماري آموخت كه آن را در ظرف تازه اي با تربت امام حسين عليه السلام بنويسد و در آب قرار دهد و آب را بنوشد و از بيماري شفا پيدا كند.

«بسم الله دواء، و الحمد لله شفاء، و لا اله الا الله كفاء، هو الشافي شفاء، و هو الكافي كفاء، اذهب البأس برب الناس، شفاء لا يغادره سقم و صلي الله علي محمد و اله النجباء؛

به نام خداوند كه درمان نزد اوست، و سپاس خداي را سزاست كه شفاء از اوست، خدايي كه معبودي جز او نيست و همين برايم كافي است، او شفادهنده است، او كفايت كننده مي باشد، به حق خودت ناراحتي را دور



[ صفحه 133]



ساز، با درماني كه دردي در آن نباشد، و بر محمد و خاندانش درود فرست.»

محدث نوري اضافه مي كند و مي گويد با خط سيد زين الدين علي بن الحسين حسيني رحمه الله ديدم كه چنين نوشته بود: شخصي از مجاورين حرم امام حسين عليه السلام بيمار بود، او در خواب حضرت صاحب الزمان ارواحنا فداء را مي بيند و از بيماري خود به حضرتش شكوه مي كند، حضرت اين دعا را به او ياد مي دهد و دستوري مي دهد كه اين دعا را همانگونه نوشته و آب آن را بخورد، او، امر حضرت را اطاعت مي كند و بلافاصله خوب مي شود. [1] .