حاج سيد احمد اصفهاني رحمه الله براي ما نوشت:

من به مسجد سهله مشرف مي شدم. روز جمعه اي در حجره نشسته بودم كه ناگاه سيد معمم و موقري داخل شد. ايشان قباي فاخر و عباي قرمزي پوشيده و به آنچه در گوشه ي حجره بود، نظري انداخت، در آن جا تعدادي كتاب و ظرف و فرشي بود، فرمود: اين ها نياز دنيوي ات را تأمين مي كند. تو هر روز صبح به نيابت از صاحب الزمان (عجل الله تعالي فرجه) زيارت عاشورا بخوان و من ماهيانه براي تو خرجي مي فرستم. آن را بگير كه اصلا محتاج به احدي نباشي.

سپس مقداري پول داد و گفت: اين مبلغ براي يك ماه تو كافي است.

بعد از اين حرف، به طرف در مسجد به راه افتاد، در حالي كه من قدرت نداشتم از زمين برخيزم. زبانم بند آمده بود و هر چه خواستم صحبتي



[ صفحه 124]



كنم، نتوانستم همين كه بيرون رفت، مثل اين كه زنجيرهايي آهنين به من بسته شده بود كه با رفتن ايشان باز شد و قدرتي پيدا كردم. برخاستم و از مسجد خارج شدم؛ ولي هر قدر جستجو كردم، اثري از آن آقا نديدم.