عالم متقي، شيخ محمدتقي تربتي، كه از علماي اخلاق و شاگردان علامه ميرزا حبيب الله رشتي رحمه الله بود، فرمود: يكي از شاگردان متدينم كه سيد و از اهل تربت است گفت:

در سفري كه با يكي از طلاب بودم و از زيارت عتبات عاليات از راه خانقين به دنبال قافله و پياده، رو به قصر شيرين مي رفتيم، از شدت عطش و خستگي، از راه رفتن عاجز شديم، در عين حال هر دو نفرمان با زحمت زياد خود را به قافله رسانديم؛ اما ديديم دزدها كاروان ما را غارت كرده و اموال شان را دزديده اند و بعضي مجروح در بيابان افتاده اند. محمل ها را هم شكسته و روي زمين انداخته بودند.

من و رفيقم به كناري رفتيم و در نهايت ترس از تپه اي بالا آمديم، ناگاه ديديم سيد جليلي با ما است. بعد از سلام و تحيت، هفت دانه خرماي زاهدي به من داد و فرمود: چهار دانه از آنها را خودت بخور و سه تاي آن را به رفيقت بده.

وقتي خرماها را خورديم، بلافاصله عطش ما رفع شد. بعد ايشان فرمود: اين دعا را براي نجات و حفظ از شر دزدها بخوانيد:

«اللهم اني اخافك و اخاف ممن يخافك و اعوذ بك ممن لا يخافك؛

خدايا! به درستي كه من از تو مي ترسم و از هر كس كه از تو مي ترسد، هراس



[ صفحه 120]



دارم و از كسي كه از تو نمي ترسد، به تو پناه مي برم.»

مقدار كمي كه با آن سيد راه رفتيم، اشاره كرد و فرمود: اين منزل است. وقتي نظر كرديم، منزل را پايين آن تپه ديديم وارد شديم و به خواب عميقي فرورفتيم؛ چون خيلي خسته بوديم و متوجه آن چه براي ما اتفاق افتاده بود، نشديم.

بعد از بيدار شدن، جريان را دريافته و براي ما معلوم شد كه آن شخص حضرت بقية الله - ارواحناه فداه - بوده است. [1] .