امام حسين عليه السلام به ما درس اخلاص داد، كاري كه انسان براي خدا مي كند بايد خالصانه و با قصد قربت باشد، خلوص حسين عليه السلام خلوص بي شائبه و به



[ صفحه 74]



دور از هر گونه ريب بود.

در هدف او ذره اي ريا آوازه گري و خودخواهي و خودبيني نمي بينيم او براي خدا قيام كرد و تنها رضاي او را طلبيد و در اين طلب راست گفت و به صواب عمل كرد.

همين خلوص و اخلاص حسين عليه السلام بود كه كارسازي كرد و نام او را تا حال زنده داشته و از اين پس نيز زنده خواهد داشت و همين اخلاص و قصد قربت بود كه خون او را خون خدا كرد و تربت او موجب شفا شد و او به همين خاطر ثارالله است.

نماز او سراسر خلوص بود، اگرچه در ميدان جنگ، و در مقابل جمعيت بود، نماز او چه در خلوت و چه آشكار عين هم است، در همه حال او را مي بيند. امام مصداق اين آيه بود:

«قل ان صلاتي و نسكي و محياي و مماتي لله رب العالمين». [1] .