ياراني كه امام براي كار و تلاش خود برگزيده ياراني پاك و خالص و باصفا بودند و ارزيابي از آنها در موارد زير قابل دقت است.

در بعد ايمان: در ايمان استوار و قوي بودند و جوهره ي اصلي ايمانشان در روز عاشورا معلوم شد كه با چه استواري و عشقي به پيش رفتند و تا آخرين نفس بر ايمان خود پايدار ماندند.

در جنبه ي عبادت: همه از عابدان و بندگان خالص خدا بودند. همه اهل نماز شب، اهل تلاوت قرآن، اهل ذكر و مناجات و دعا و در پيشگاه خدا



[ صفحه 63]



خاضع بودند. در وسط جنگ در روز عاشورا در ميان تيرها و نيزه ها، در ميدان كربلا به نماز جماعت ايستادند.

در جنبه ي اخلاص: ياران حسين عليه السلام هر چه داشتند در طبق اخلاص نهاده و به پيشگاه خدا عرضه كرده اند. خود را برحق مي دانستند و با تمام وجود مي جنگيدند، مي خواستند خداي را از خود راضي كنند. حتي در شدت جراحات به فكر درد نبودند، در انديشه فداكاري در راه خدا بودند.

اخلاص به امام: عباس عليه السلام وارد شريعه آب شد، ولي به ياد تشنگي امام از وسط شريعه آب تشنه لب برگشت. سيف بن حارث براي امام گريه مي كرد و درباره ي علت گريه مي گفت: براي اين است كه نمي توانيم براي تو كاري انجام دهيم. غلام ابوذر با عجز و لابه از امام اجازه ي شهادت مي گرفت و مي گفت: مرا از شهادت محروم مكن! [1] .