امام حسين عليه السلام در عين جنگ، ناگزير است گاهگاهي از اهل حرم خبر گيرد.

حال و احوال آنها را بپرسد، به آنان دلداري و تسليت دهد، در آنان آمادگي براي مصائب بعدي را فراهم سازد.

از سوي ديگر او در خيمه بيماري دارد، امام سجاد عليه السلام، كه تمام روز عاشورا در حال بيماري شديد و گاهي در حال اغماء است. هر چند گاهي



[ صفحه 59]



سري به خيمه او مي زد، با او سخن مي گفت، ودايع امامت را به او مي سپرد.

آخر او امام بعدي است، رئيس قافله اسيران است او بايد رسالت خطير بعدي را بر عهده گيرد.

در عين حال، وقت نماز است. او بايد به نماز بايستد و در ميان مردم و در ميدان جنگ نماز بخواند تا هم شبهه كفر و بي ايماني را از خود بزدايد و هم به ديگران بفهماند كه نماز مهم است و در هيچ حالتي از حالات حتي در بحبوحه ي جنگ ترك و فراموش نمي گردد. حتي در ميان تير و شمشير و حتي با چهره ي خونين. [1] .