يكي از شيعيان كه بسيار خوشحال به نظر مي رسيد، به حضور امام



[ صفحه 112]



جواد عليه السلام آمد، حضرت به او فرمود: «چرا اين گونه تو را شادمان مي نگرم؟»

او عرض كرد: «اي پسر رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم از پدرت شنيدم مي فرمود: سزاوارترين روز براي شادي كردن، آن روزي است كه خداوند به انسان توفيق نيكي كردن و انفاق نمودن به برادران ديني دهد، امروز ده نفر از برادران ديني كه فقير و عيالمند بودند از فلان جا و فلان جا نزد من آمدند، و من به هر كدام فلان مقدار پول و خوار و بار دادم، از اين رو خوشحال هستم.»

امام جواد عليه السلام فرمود: «سوگند به جانم، سزاوار است كه تو خوشحال باشي، اگر عمل نيك خود را «حبط و پوچ» نساخته باشي و يا بعدا حبط و پوچ نكني.»

او عرض كرد: «با اينكه من از «شيعيان خالص» شما هستم، چگونه عمل نيكم را حبط وپوچ مي كنم؟»

امام جواد عليه السلام فرمود: همين سخني كه گفتي، كارهاي نيك و انفاقهاي خود را حبط و پوچ نمودي (يعني ادعاي شيعه ي خالص بودن، كار ساده اي نيست).

او عرض كرد: چگونه؟ توضيح بدهيد.

امام جواد عليه السلام فرمود: اين آيه را بخوان.

يا ايها الذين آمنوا لا تبطلوا صدقاتكم بالمن و الاذي: «اي كساني كه ايمان آورده ايد، بخششهاي خود را با منت و آزار، باطل نسازيد» [1] .

او عرض كرد: من به آن افرادي كه صدقه دادم، منت بر آنها نگذاشتم و آنها را آزار ننمودم.

امام جواد عليه السلام فرمود: خداوند فرموده: لا تبطلوا صدقاتكم بالمن



[ صفحه 113]



و الاذي: «بخششهاي خود را با منت و آزار، باطل و پوچ نسازيد»، نفرموده تنها منت و آزار بر آنان كه مي بخشيد، بلكه خواه منت و آزار بر آنان باشد يا ديگران، آيا به نظر تو آزار به آنان (بخشش گيرندگان) شديدتر است، يا آزار به فرشتگان مراقب اعمال تو و فرشتگان مقرب الهي، و يا آزار به ما؟

او عرض كرد: بلكه آزار به فرشتگان و آزار به شما، شديدتر است.

امام جواد عليه السلام فرمود: «تو فرشتگان و مرا آزار دادي و بخشش خود را باطل نمودي!»

او عرض كرد، چرا باطل كردم؟ و شما را آزار دادم؟

امام جواد عليه السلام فرمود: اين كه گفتي: چگونه باطل نمودم با اينكه من از شيعيان خالص شما هستم؟ (همين ادعاي بزرگ، ما را آزار داد).

سپس فرمود: «واي بر تو! آيا مي داني شيعه ي خالص ما كيست؟ شيعه ي خالص ما «حزبيل» مؤمن آل فرعون، و (حبيب نجار) صاحب يس [2] و سلمان رحمهم الله و ابوذر رحمهم الله و مقداد رحمهم الله و عمار رحمهم الله هستند، تو خود را در صف اين افراد برجسته قرار دادي و با اين ادعا فرشتگان و ما را آزردي».

آن مرد به گناه و تقصير خود اعتراف كرد و استغفار و توبه نمود و عرض كرد: «اگر نگويم شيعه ي خالص شما هستم پس چه بگويم؟»

امام جواد عليه السلام فرمود: «بگو من از دوستان شما هستم، دوستان شما را دوست دارم و دشمنان شما را دشمن دارم».

او چنين گفت: و از گفته ي قبل، استغفار كرد، امام جواد عليه السلام فرمود: «اكنون پاداش بخششهاي تو به تو بازگشت نمود و حبط و بطلان آنها برطرف گرديد». [3] .



[ صفحه 114]