زكريا بن آدم رحمهم الله مي گويد: در محضر حضرت رضا عليه السلام نشسته بودم، ناگاه حضرت جواد عليه السلام فرزند برومند آن حضرت را به حضورش آوردند، او در آن وقت كمتر از چهار سال داشت، وقتي كه وارد شد، دستش را بر زمين زد و سرش را به طرف آسمان بلند نمود، و مدت طولاني در فكر فرو رفت.

امام رضا عليه السلام به فرزندش فرمود: «قربانت گردم، چرا اين گونه در فكر غم گونه، فرو رفته اي؟!»

حضرت جواد عليه السلام در پاسخ گفت: «به خاطر آن مصيبتهايي كه بر مادرم زهرا عليهاالسلام وارد شد، سوگند به خدا آن دو نفر را از قبر بيرون مي آورم، سپس با آتش، آنها را مي سوزانم و بعد خاكسترشان را به سوي دريا پراكنده مي سازم».

امام رضا عليه السلام فرزندش را در آغوش گرفت و دلداري داد، و بين دو چشمش را بوسيد و فرمود: «پدر و مادرم به فدايت، تو شايسته اين امر (امامت) هستي». [1] .