بعد فرهنگي نماز در طرز تلقي جامعه از چه بود آن خلاصه مي شود. شكل (16)



[ صفحه 130]





شكل (16) ابعاد فرهنگي نماز

براي انجام نماز،نمازگزار بايد فعاليت فيزيكي خاصي را انجام دهد. انجام اين فعاليت همراه با تخصيص و صرف انرژي جسمي و فكري خاصي مي باشد. صرف اين انرژي ها براي اين است كه وضع موجود نمازگزار به وضع مطلوب تبديل شود؛ كه اين خود به معني تغيير و سازندگي بوده، وجود يك ادعا در نماز را اثبات مي كند. در آخر اين كه در نماز هدف يا اهدافي غايي نهفته است؛ بطور مثال يكي از اين اهداف مي تواند رستگاري نمازگزار باشد.

در صورتي كه جامعه طرز تلقي مثبتي از نماز داشته باشد، آنرا فعاليتي خير، داراي ارزش ذاتي و ضروري مي داند؛ در اين حالت صرف انرژي جسمي، فكري و رواني براي انجام نماز را عين ايمان و تقوا مي بيند. اين ديد نسبت به صرف انرژي جسمي، فكري و رواني در نماز مي تواند باعث برتري اجتماعي براي نمازگزاران شود. صرف انرژي جسمي، فكري و رواني كه نشان دهنده ي ايمان و تقواي افراد بوده، داراي ارزش ذاتي باشد، راهي را باز مي كند تا افراد بتوانند به سلامت فكري، آرامش رواني، اطمينان قلبي، رستگاري اخروي و واقعي برسند. با توجه به مطالب فوق، جامعه راهي براي توسعه اجتماعي مي يابد.



[ صفحه 131]