از نظر پارسونز، هر نظام اجتماعي از لحاظ سازگاري و هماهنگي با چهار مسأله بنيادي مواجه است كه براي حيات و بقاي خود بايد به آنها پاسخ دهد. در نظام هاي اجتماعي چهار كاركرد اصلي را مي توان يافت كه براي پاسخگويي به مسائل بنيادي فوق الذكر در نظر گرفته شده؛ كه از آنها به عنوان ضرورت هاي (لوازم) كاركردي نام برده مي شود:

1- كاركرد تطابق «Adaptation»: وسايل و ابزاري كه نظام و اعضايش براي رسيدن به اهداف به كار مي گيرند.

2- كاركرد تحقق اهداف «Goal attainment» : تعريف اهداف و اقدام در جهت نظام كل و يا قسمت هاي اساسي

3- كاركرد انسجام «Integration»: تأمين هماهنگي ضروري بين قسمت هاي يك سيستم با توجه به سهم آنان در سازمان و در كاركرد كل نظام.

4- كاركرد حفظ الگو «Latency»: تأمين ارزش هاي جامعه و تشويق به پذيرش آنها و الزامات آن.

اين چهار شكل كاركردي را مي توان تحت علائم اختصاري «AGIL» نام برد، [1] كه به عنوان چارچوب فكري در بررسي مسائل اجتماعي نماز از آن استفاده شده است. تعريفي كه از نماز شده، مبناي اين بررسي مي باشد. [2] .



[ صفحه 81]