سخن آخر
بسمه تعالي
واستعينوا بالصّبر و الصّلوة و انّها لكبيرة الّا علي الخاشعين (45بقره)
وقتي دلتنگ و خسته از «خاك» معراج و سير عالم «پاك» آرزو مي كني، بالي از «نماز» وام گير و گستره ي همه ي آسمانها را سفر كن كه؛ الصلوة معراج المؤمن.
وقتي غوغاي زندگي تو را از «خويش» مي ربايد و وسوسه هاي توان شكن و ايمان سوز، تهديدت مي كند خلوتي گزين و به نمازي عاشقانه بايست و آنگاه شفافيّت آسمان دل را از وراي همه ي غبارها و تيرگيها نظاره كن كه انّ الصّلوة تنهي عن الفحشاء و المنكر.
وقتي سردرگمي ها، تنهايي ها و حيرت ها و وازدگيها بر ديوار ذهن و قلبت پنجه مي كشد، دمي با يار باش و در نمازي همه اتصال، نسيم نشاط در كوچه هاي دلت جاري كن و از وازدگيها به وارستگيها سفر كن كه: الصلوة قربان كل تقي. وقتي در انبوه جامعه و در لابلاي امواج «ناس» گم مي شوي و در «رابطه با ديگران»، «صداي گسستن رابطه با او» در گوش جانت مي پيچد، قيام كن و با اعتصام به رشته ي استوار نماز، گسستگي ها را به پيوستگي بدل كن و با «سلام» بر
[ صفحه 114]
پيامبر و عباد صالح بر خويش نهيب بزن كه اينان نيز در «جمع» بودند و هرگز «پريشان» نشدند.
وقتي دغدغه ي فردا، امروزت را نيز به تشويش مي كشاند. وقتي هراس «چه خواهد شد» سايه ي وحشت بر دلت مي گستراند، آفتاب اطمينان را در سپيده دم نجوي (نماز صبح) و نيم روز نيايش «ظهر و عصر» و شبانگاه شوق «مغرب و عشا» بر دلت بتابان تا همه ي دغدغه ها و تشويشها خاكستر شوند.
وقتي بهار نماز هست، خزان افسردگي چرا؟ وقتي با نماز به معراج مي توان رفت، تن به چاه تيره ي كسالت سپردن چرا؟ نماز بخوان تا نه تنها عظمت او كه عظمت خويش و راز شگفت سجود خلوت نشينان ملكوت را بر خويش دريابي.
نماز بخوان تا شايستگي «هم سخني» با محبوب و حلاوت همزباني با دوست را با ذرّه ذرّه وجودت ادراك كني.
نماز بخوان تا در پيوند با همه ي عظمت و كبريائي، حقارت جهان را دريابي و هرگز شيفتگي و دلباختگي به اين زندان تنگ و تاريك، تو را از گلگشت ملكوت و فراخناي سبز و مرز ناپذير جغرافياي عشق باز ندارد.
نماز ميراث بزرگ انبيا واولياست. محصول شهادتها و ايثارهاست، و مگر در زيارت همه ي شهيدان و پيامبران و ائمه و اوليا نمي خوانيم كه: اشهدانك قداقمت الصلوة». پس همه ي آنچه كه در كربلا گذشت و همه ي خونهاي پاكي كه در تشنه كامي صحابه ي شهادت بر خاك چكه كرد براي پاسداري و برپايي نماز بود و مگر جمعي از بهترين ياران عاشورا در هنگامه ي نماز امام، در باراني از تير، «تكبير» نگفتند و ركوع و سجود خون برپا نكردند؟ و مگر در ظهري داغ، در چكاچك شمشيرها و فواره ي شكوهمند خون شهيدان، ابو ثمامه ي صائدي صحابي بزرگ كربلا با سر انگشت، خورشيد نيمروز را به علامت «وقت نماز ظهر» به امام نشان نداد و حضرتش فرمود: «خداوند تو را با نمازگزاران محشور فرمايد» و اين سخن در هنگامه اي بود كه شهادت امري ترديدناپذير و مسلم بود؟
نماز نور چشم پيامبر، عمود دين و يافتن استوارترين تكيه گاه و يادآور هميشه ي «راه» و «مقصد» و «همراهان» است. نماز تنها يك تكليف نيست، تكليف خود را با «خود» و خدا و خلق روشن كردن است.
[ صفحه 115]
نماز دوست داشتني ترين عمل است كه امام صادق عليه السلام فرمود: «احبّ الاعمال الي الله عزّ و جلّ الصّلوة و هي آخر وصايا الانبياء». محبوب ترين اعمال در بارگاه پروردگار بزرگ، نماز است و نماز آخرين وصيتي است كه پيامبران به خويشاوندان و امت خويش و نسلهاي فردا مي كردند.
نماز كلاسي سياسي، فرهنگي، معنوي و تربيتي است كه در هر شبانه روز 5 بار هشدار و بيدارباش مي دهد و تواضع و خشوع و صفا و خلوص و معرفت و كمال تدريس مي كند.
بايد اين «خيرالعمل» بيش از پيش پاس داشته شود و اين شعار عظيم بيش از اين تعظيم شود. بايد زمينه ي برپايي اين فريضه ي بزرگ همه گاه و همه جا آماده شود چرا كه نماز آنگاه كه به جماعت برپا شود - كه چنين نيز بايد باشد - پيوند اجتماعي، ارتباط قلبي و آگاهي از اوضاع اجتماعي و در نتيجه سلامت روح و انديشه را تضمين مي كند و به همين دليل امام صادق عليه السلام فرموده اند: «صلّ في الجماعه ولو علي راس زُجّ»، نماز را به جماعت برپا كنيد هرچند در ازدحام و هجوم سرنيزه ها باشد.
نماز را تكريم و تعظيم كنيم و همه ي توانها را به حفظ و گسترش فرهنگ نماز فرا خوانيم كه اگر چنين شود، تهاجم فرهنگها و تمامي دسيسه و نيرنگها بي اثر مي شود و انقلاب اسلامي رويين تن و استوار در تيرباران حادثه و آفتها، تا رسيدن به مقصد خويش يعني طلوع آفتاب پنهان ولايت، راه خواهد سپرد.
نماز را تكريم و تعظيم كنيم تا به ساحل «سلام» و سلامت برسيم كه وقتي از «سلام» نمازي كه با حضور قلب برپا شود، فارغ مي شويم، پاسخ همه ي ذرات عالم در گوشمان زمزمه مي شود. مي بينيم كه سلاممان را هزار دهان با هزار زبان پاسخ مي گويد و همه ي هستي چشمي است كه بر ما مي نگرد و زباني است كه ما را مي ستايد.
بيائيد نماز را پاس داريم كه نماز يادگار پر ارج روح بزرگ زمان، امام عشق و عرفان و ميراث سيصدهزار آفتاب غروب ناپذير است كه در دفاع از حريم نماز سرخ سرخ ركعتان عشق برپا كردند و رو به قبله محبوب ركوع و سجود خون گزاردند.
[ صفحه 116]
بيائيد نماز را پاس داريم كه به تعبير لطيف ناخداي كشتي انقلاب، حضرت آيةالله خامنه اي «برجسته ترين اولياء خدا نيز، بهشت خلوت انس خود با محبوب را در نماز مي جويند...»
بيائيد هماره از او بخواهيم كه:
ربّ اجعلني مقيم الصلوة و من ذريتي ربنا و تقبل دعاء