در لئالي الاخبار است كه چند نفر طالب علم خدمت استاد آمدند تا از درسش بهره مند شوند، ديدند استاد در حال مصيبت و ماتم زده است و بسيار پريشان و دگرگون است، پرسيدند چه شده كه استاد را در حال عزا مي بينيم؟ فرمود: چه بگويم ديشب تا اذان صبح خوابيدم نماز شبم از دست رفت و قضا شد، قافله ي نماز شب خوانان و استغفاركنندگان رفتند من از قافله ماندم، اين كم مصيبتي است؟ [1] .