استاد علامه ي طباطبائي (صاحب تفسير الميزان) مي فرمودند: چون براي تحصيل به نجف اشرف مشرف شدم از نظر قرابت و خويشاوندي گاهگاهي شرفياب محضر مرحوم قاضي طباطبائي مي شدم، يك روز در مدرسه اي ايستاده بودم مرحوم قاضي طباطبائي از آن جا عبور مي كردند، چون به من رسيدند دست خود را روي شانه ي من گذاردند و فرمودند: اي فرزندم اگر دنيا مي خواهي نماز شب و شب زنده داري، و اگر هم آخرت مي خواهي نماز شب بخوان، چنان سخن استاد در من أثر كرد كه از آن تاريخ به بعد تا زماني كه به



[ صفحه 231]



ايران آمدم پنج سال تمام روز و شب محضر مرحوم قاضي به سر مي بردم و آني از درك فيض ايشان دريغ نداشتم و از وقتي كه به وطن برگشتم روابط من پيوسته تا رحلت استاد برقرار بود، و مرحوم قاضي طبق روابط استاد و شاگرد دستوراتي مي دادند، و نامه از طرفين رد و بدل مي شد، و مي گفتند: ما هر چه داريم از مرحوم قاضي داريم. [1] .