اميرالمؤمنين علي عليه السلام شب ماهتابي از مسجد به قصد صحرا بيرون شد گروهي از پي اش روان شدند، حضرت ايستاد و نگاهي بر آنان كرد و فرمود: شما چكاره ايد؟ عرض كردند: شيعيان شما هستيم اي اميرالمؤمنين، نگاهي به چهره ي آنان كرد و فرمود: در چهره ي شما نشاني و أثري از شيعه نمي بينم، عرض كردند: چگونه است چهره و سيماي شيعه اي اميرالمؤمنين؟ فرمود: چهره هايشان زرد از شب زنده داري و بي خوابي، ديدگانشان از گريه ضعيف، كمرها از قيام و ايستادن در ليل خميده، شكمها از زيادي روزه به پشت چسبيده، لبهايشان از كثرت و زيادي دعا و ذكر خشك، و گرد خاشعين بر جبين آنانست. [1] .



[ صفحه 229]