نافله ها كفاره ي پذيرفته نشدن واجبات است كه انسان ترس از قبول نشدن



[ صفحه 210]



واجبات را دارد كه زاهدان از گناه توبه كنند و عارفان از عبادت استغفار، و آن كه ترك نوافل كند بايد خيلي از خود راضي و بي باك باشد، در اول جلد سوم كشكول شيخ بهائي قدس سره نوشته شده كه ابوحمزه ي ثمالي رحمة الله عليه گفت: حضرت علي بن الحسين عليه السلام را ديدم در حال خواندن نماز عبايش از دوش مبارك افتاد تا نمازش تمام نشد برنداشت، پرسيدم چرا در آن حال متوجه عبا نشديد؟ فرمود: واي بر تو مي داني در برابر كي ايستاده ام؟ همانا بنده نمازش قبول و پذيرفته نمي شود مگر همان قدري را كه متوجه خداست، عرض كردم فدايت شوم بنابراين ما نابود و هلاكيم، فرمود: ساكت باش كه خدا به وسيله ي نافله ها جبران مي كند، و چنين گفته است شيخ عالم عارف محمد بهاري در نامه اي كه به سفير بغداد نوشته: كه تارك الصلاة بلكه تارك نوافل را دم از عرفان زدن غلط اندر غلط است. [1] .