خداوند سبحان به يكي از پيغمبران وحي فرستاد كه اگر مي خواهي فردا مرا در حظيرة القدس ديدار كني و به لقاي من برسي در دنيا غريب و غمگين و تنها و بيمناك زندگي كن مانند مرغ تنهاي بياباني كه در بيابانهاي بي آب و آباداني پرواز مي كند و از سر شاخه هاي درختان ميوه دار مي خورد چون شب فرا مي رسد به آشيانه ي خود برمي گردد، پرنده جز با من با كسي انس نمي گيرد و از مردم وحشت مي كند، چه خوبست كه انسان هم شب زنده داري كند و جز با خدا به كسي انس نگيرد. [1] .