ابن ابي الحديد در شرح نهج البلاغه مي نويسد: علي عليه السلام عابدترين مردم و از نظر نماز و روزه از همه بيشتر نماز مي خواند و روزه مي گرفت، مردم از او نماز شب را آموختند، و ملازمت به اوراد و اذكار و به پاداشتن نافله را از او ياد گرفتند، چه گمان خواهيد برد درباره ي كسي كه سفره ي مرگ برايش ميان دو صف در جنگ صفين گسترده شد در ليلة الهرير يعني شبي كه دشمن از ترس شمشير صداي سگ سر مي دادند در اين حال تير مثل باران به سويش پران بود از طرف راست و چپ گوشش تير مي باريد و براي اين كار آسايش نكرد، از جا بلند نشد تا از نمازش فارغ شد و انجام وظيفه كرد، چه گمان مي بريد به مردي كه پيشانيش



[ صفحه 165]



مانند سينه ي شتر پينه بسته بود به جهت سجده هاي طولاني، الي آخره. [1] .