مرحوم ميرزا جواد ملكي تبريزي هر شب كه براي شب زنده داري از خواب



[ صفحه 164]



بيدار مي شد ضمن اجراي آداب و دستورات برخاستن از خواب از قبيل سجده و دعا مدتي در بسترش گريه مي كرد سپس بيرون مي آمد به اطراف آسمان نگاه مي كرد و آيات (إن في خلق السموات و الأرض...) را مي خواند و سر به ديوار مي گذاشت و مدتي گريه مي كرد سپس براي وضو گرفتن آماده مي شد و در كنار حوض مي نشست و گريه مي كرد از هنگام بيدار شدن تا برگشتن به محل نماز چند جا مي نشست و بلند مي شد و گريه مي كرد، وقتي كه وضو مي گرفت و به مصلايش مي رسيد و سرگرم شب زنده داري مي شد حالش خيلي منقلب مي شد، او در نمازها مخصوصا در دعاي قنوت گريه هاي طولاني داشت تا آنجا كه بعضي ايشان را جزء بكائين و گريه كنندگان عصر به شمار آورده اند. [1] .