عن النبي صلي الله عليه و اله: «من عرف الله و عظمه منع فاه من الكلام و بطنه من الطعام و عني نفسه بالصيام و القيام» قالوا: بآبائنا و أمهاتنا يا رسول الله هؤلاء أولياء الله؟



[ صفحه 98]



قال: «إن أولياء الله سكتوا و كان سكوتهم ذكرا، نظروا و كان نظرهم عبرة، نطقوا و كان نطقهم حكمة، مشوا و كان مشيهم بين الناس بركة، لولا الآجال التي كتبت عليهم لم تقر أرواحهم في أجسادهم خوفا من العقاب و شوقا إلي الثواب» [1] .

از رسول خدا صلي الله عليه و اله روايت شده هر كس خدا را شناخت و او را بزرگ شمرد، دهنش را از سخنهاي بيهوده باز دارد، شكم را گرسنه نگهدارد، خود را به واسطه ي روزه و نماز در شب به زحمت و مشقت افكند، ياران و اصحاب عرض كردند: پدران و مادرانمان قربانت اينان اولياء خدايند؟ فرمود: همانا اولياء و دوستان خدا خاموشند ولي سكوتشان ذكر خدا است، نگاه مي كنند ولي نگاهشان عبرت و درس است، سخن مي گويند ولي سخن شان حكمت است، راه مي روند ولي مايه ي بركت هستند، اگر نبود اجل محتوم روحشان در قالب تن آرام نمي گيرد از بيم كيفر و مجازات و شوق و ثواب ديدار.