(و الذين يبيتون لربهم سجدا و قياما) [1] .

خداوند در آيات آخر سوره ي فرقان صفات ممتاز و برجسته ي بندگان خاص را بيان مي كند كه مجموعا نه صفت است، در دومين آيه، سومين ويژگي آنها را بيان مي فرمايد: آنان كساني هستند كه شب را در حال سجود و قيام پروردگارشان سپري مي كنند، و در تاريكي و ظلمت شب كه چشم غافلان در خوابند و جائي براي تظاهر و ريا وجود ندارد و خواب خوش را بر خود حرام كرده و به خوشتر از آن كه ذكر خدا و قيام و سجود در پيشگاه با عظمت پروردگار است



[ صفحه 62]



مي پردازند، پاسي از شب را به مناجات با محبوب خود مي گذرانند قلب خود را با ياد و نام او روشن مي كنند.

گر چه جمله ي (يبيتون) دليل بر اين است كه آنها شب را با سجود و قيام به صبح مي آورند ولي منظور، بخش قابل ملاحظه اي از شب است، يا اگر تمام شب هم باشد در بعضي مواقع چنين است نه همه ي اوقات شب. [2] .