غوغاي زندگي روزانه از جهات مختلف توجه انسان را به خود جلب مي كند، فكر و انديشه ي آدمي را به واديهاي گوناگون مي كشاند به طوري كه جمعيت خاطر و حضور قلب كامل در آن بسيار مشكل است، اما در دل شب و به هنگام سحر فرو نشستن غوغاي زندگي مادي و آرامش روح و جسم انسان در پرتو مقدار خواب، حالت توجه و نشاط خاصي به انسان دست مي دهد كه بي مانند و نظير است، آري در اين محيط آرام و دور از هرگونه ريا و تظاهر و خودنمائي و توأم با حضور قلب حالت توجهي به انسان دست مي دهد كه فوق العاده روح پرور و تكامل آفرين است، به همين دليل دوستان خدا هميشه از عبادتهاي آخر شب براي تصفيه ي روح و حيات قلب، تقويت اراده و تكميل اخلاص نيرو گرفته اند، در آغاز اسلام پيامبر صلي الله عليه و اله با همين برنامه ي روحاني مسلمانان را پرورش داد و شخصيت آنان را آن قدر بالا برد كه گوئي آن انسان پيشين نيستند يعني از آنها انسانهاي تازه اي آفريده شد، مصمم، پاك، شجاع، بااخلاص، بررسي رواياتي كه راجع به نماز شب شده روشن گر همين حقيقت مي باشد.

پيغمبر اكرم صلي الله عليه و اله فرمود: «خيركم من أطاب الكلام و أطعم الطعام و صلي بالليل و الناس نيام» [1] .



[ صفحه 42]



بهترين شما كسي است كه سخن نيك و پاكيزه بگويد، گرسنگان را سير كند، و آنگاه كه مردم در خوابند نماز بخواند.

امام صادق فرمود: «لا تدع قيام الليل فإن المغبون من حرم صلاة الليل». [2] نماز شب را وامگذار؛ زيرا كه مغبون كسي است كه از نماز شب محروم باشد.