قائلين به حرمت نماز جمعه در زمان غيبت گفته اند: سيره ي ائمه اين بوده كه در زمان محدوديت قدرت و تسلط خود، نماز ظهر جمعه را چهار ركعت برگزار مي نمودند. و از متن برخي از احاديث چنين استنباط مي شود كه ائمه و اصحاب ايشان از زمان امام زين العابدين عليه السلام به بعد، استمرار بر انجام چهار ركعت در ظهر جمعه داشته اند و به جهت تقيه نماز جمعه ي مستقل برگزار نمي كردند. [1] .

از جمله احاديثي كه اشاره بر تقيه دارد موثق ابن بكير كه چنين است:

سألت ابا عبدالله عليه السلام عن قوم في قرية ليس لهم من يجمع بهم الصلاة، أيصلون الظهر يوم الجمعة في جماعة؟ قال: نعم، اذا لم يخافوا. [2] .

برخي از فقها - همچون صاحب جواهر - منظور از جماعت در حديث را نماز جمعه دانسته و مطابق با اين برداشت، مراد حديث اين است كه: در شرايطي كه منصوب از جانب خلفا در قريه نباشد تا با مردم اقامه ي جمعه كنند، مردم آن قريه مي توانند جهت اقامه ي نماز جمعه اجتماع كنند اگر خوف از حاكم نداشته باشند.

با در نظر گرفتن شرايط عدم خوف در روايت، اگر مردم قريه جهت اقامه ي نماز جمعه توسط خودشان، ترس از حاكم داشته باشند بايد تقيه كرده از اقامه ي آن خودداري نمايند. [3] .