توجه به خداوند و خالي كردن ذهن از همه چيز و همه كس كه فقط در پرتو نماز حاصل مي شود باعث مي گردد كه انسان براي كارهاي روزمره خود توانمندتر شود زيرا «تشتت و پراكندگي حواس باعث خطاهاي زياد و سرگرداني انسان مي شود در حالي كه عقل انسان اگر تمركز شديد و قوي نسبت به امري پيدا كند به صورت يك ابزار حيران كننده ايفاي نقش خواهد نمود.» [1] .

تسلط بر ذهن و رام كردن قوه تخيل به دست ما نيست بلكه مانند پري كه توسط باد به اين سو و آن سو مي رود، انسان نيز توسط خيالات



[ صفحه 55]



ذهني دلش و افكار گوناگونش به اين طرف و آن طرف كشيده مي شود و تنها نماز است كه مي تواند انسان را از حيرت و سرگرداني نجات بخشد.



در حديث آمد كه دل همچون پري است

در بياباني اسير صرصري است



باد، پر را هر طرف راند گزاف

گه چپ و گه راست با صد اختلاف [2] .