انسان موجودي است كه در زندگي خود، خواه ناخواه با اضطرابات و نگراني هايي روبرو است. گاهي اين نگراني ها براي برخي محدود به مسائل مادي است و گاهي از اين حد گذشته و جنبه غير مادي و معنوي



[ صفحه 30]



هم پيدا مي كند. اين حالت گاهي برخي از انسانها را چنان به خود مشغول مي دارد كه تمام عمرشان را در برمي گيرد و با همان حالت از دنيا مي روند و در برخي ديگر، مدتي از حياتشان را اشغال و زماني سربلند مي كنند كه مدت زيادي از عمرشان سپري شده است. اما عده اي از افراد آگاه با تدبير خاص جلوي اين حالات دروني خود را گرفته و ناآرامي دروني خود را آرامش مي بخشند.

براي همه ما اين نكته حائز اهميت بسياري است كه بدانيم عامل اين آرامش چيست و چگونه آن اضطراب به طمأنينه تبديل شده و آرامش تضمين و تأمين مي گردد.

آري خداوند با يك جمله كوتاه و مختصر پاسخ اين سؤال را داده اند كه «بدانيد با ياد خدا دلها آرام مي گيرد».

اما بايد گفت كه اين كلام الهي براي بسياري از افراد حتي تحصيل كرده هاي ما شايد مبهم بوده و تفسير آن روشن نيست. علامه طباطبائي رحمه الله صاحب تفسير ارزشمند الميزان در تبيين و تفسير اين آيه مي فرمايند: «در اين آيه و كلام الهي تذكر و توجهي براي مردم است كه قلبها را متوجه و متمايل به ياد و ذكر او سازند. زيرا هيچ تلاش و همتي براي انسان در زندگيش نيست مگر براي رسيدن به سعادت و نعمت و هيچ ترسي ندارد مگر ترس از افتادن در بدبختي و سختي و شقاوت و خداوند تنها سبب و يگانه عاملي است كه امور خير در دست اوست و نيز همه خوبي ها به او برمي گردد. و او قادر بر بندگان و ضامن سعادت ايشان است. پس توجه و



[ صفحه 31]



و اعتماد و اتصال به او موجب نشاط و شادابي و كمال مطلوب است. پس قلبها به ياد او از نگراني ها و اضطرابات مطمئن مي شوند و تسكين مي يابند» [1] .

در روايت وارد شده است كه وقتي اين آيه (آيه 28 سوره ي رعد) نازل شد پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم به اصحابش فرمود آيا مي دانيد معني اين آيه چيست؟ اصحاب گفتند خدا و رسولش بهتر مي دانند. فرمود: «كسي كه خدا و رسول او و اصحاب پيامبر را دوست بدارد». و در روايت ديگر دارد كه «خدا و رسول و اهل بيت و پيروان و شيعيان ما را دوست داشته باشد» [2] .