خجسته،

از ريشه هاي دريا و درخت

از فراسوي آواز كوير و پرنده

مي آيم

ركوع:

مركبم -

تا عرش.

و آنك...

عرش:

مركبم.

مي رانم

مي رانم

مي رانم

مجاب و سبكخيز

تا انتهاي سنگلاخ تو را دوست داشتن

تو را،

آه... اي من!

اي انسان.



[ صفحه 119]