درخت

كعبه ي پرندگان شده است.

و موج ها

بال خود را به ابرها سپرده اند.

نسيم

ميلاد گلها را مست مي رقصد؛

و آبشار

صبوري كوه را

به حافظه ي دريا مي ريزد.

انگشتم مي گويد:

- ذره اي غبار

به آبي هاي سفال آسمان نيست.

وقت نماز

وقت آسماني شدن است!



[ صفحه 68]