كسي در قطره ها امشب سفر كرد

صدايش هي مرا آهسته باراند



عبورش را شنيدم در رگانم

لبان خيس خونم با اذان خواند:



«مرا در قلب آرامش بخوانيد

به خلوتگاه شبهاي عبادت



شما را اشك و آه گاه گاهي

مرا دست رحيم استجابت»



-



صدايم همسفر با قطره ها شد

خدايا! حرف من حرف نياز است



دلم مي لرزد از ياد گناهان

اميدم سمت باران نماز است





[ صفحه 56]