وقتي كه به نماز

پلكها بر هم مي گذاري

و

دستها فراز مي كني

انگشتانت از كاكل ماه در مي گذرند

و دور دست ترين ستاره از خاك

با افتخار

بوسه بر زانوي تومي زند

از اين به بعد هر پروانه اي

- در هر كجاي جهان -

بال كه باز مي آفريند

درخوابهايش شمعي است

كه به ياد تو، به جان مي سوزد

از اين به بعد

در هر كجاي خاك

هر ابري كه ببارد

به ياد آفرين گفت تو مي بارد...





[ صفحه 39]