در خلسه اي شبانه ام

و ماه را مي نگرم

در سماعي سرخ

و ستارگان را

در خضوعي ژرف

پيشاني داغ خود را

بر سجاده نمناك ابر

فرود آورده اند

و دسته دسته باز مي آيند

فرشتگان مست از معراج



آه...تنها آدميانند

با قلبهاي تيره

و پنجره هاي خاموش





[ صفحه 35]