فوت علامه
سرانجام علّامه بزرگوار، اين دانشمند عاليقدر عالم تشيع، پس از عمري سراسر كوشش و تلاش براي شكل دادن به فرهنگ غني و پربار آل محمد صلي الله عليه وآله كه در اثر سخت گيري و مخالفتهاي پي گيرانه دشمنان اهل بيت در گوشه انزوا خزيده و تنها صورت درهم و برهمي از آن در اينجا و آنجا به چشم مي خورد و پس از عمري مجاهده، تأليف، وعظ و ارشاد و هزاران اقدام گرانبهاي ديني در شب 27 رمضان سال 1110 يا 1111 در سن هفتاد و سه سالگي دار فاني را وداع گفته و روح پر فتوحش به مواليان طاهرين خود پيوست. مير محمدصالح خاتون آبادي داماد علّامه در «حدائق المقربين» تاريخ فوت او را چنين آورده است: «آن بزرگوار در سال هزار و صد و ده، در شب بيست و هفتم ماه مبارك رمضان به اعلا درجات جنان شتافت و ولادت او نيز در ماه مبارك رمضان و مدت عمر شريفش هفتاد و سه سال بي كم و زياد بود». بر مبناي
[ صفحه 35]
سال 1110 ماده تاريخ هايي ساخته شده و بهترين آنها كه به روز و ماه اين حادثه غم انگيز نيز اشارتي كرده اين است:
ماه رمضان چو بيست و هفتش كم شد
تاريخ وفات باقر اعلم شد
1110 = 27 - 1137 = ماه رمضان
و بر مبناي سال 1111 ماده تاريخ وفات او جمله «حزن و غم» مي باشد.
مرقد علّامه مجلسي اينك مزار مردم بوده و حوائج خويش را در آنجا از خداوند طلب مي نمايند، چرا كه وي با زندگاني سراسر بركت خويش، براي خدا قدم زد و قلم زد و زندگي كرد و خدمت نمود. [1] .
[ صفحه 43]
پاورقي
[1] براي دست يافتن به ابعاد شخصيتي اين رادمرد حديث شيعه بنگريد به:
1- زندگينامه علّامه مجلسي، سيد مصلح الدين مهدوي.
2- يادنامه مجلسي، مهدي مهريزي، هادي ربّاني.
3- تذكرة المجلسي، محمدباقر صاحب موسوي.
4- كارنامه علّامه مجلسي، عطايي خراساني.
5 - الذريعه، شيخ آقابزرگ تهراني، مجلدات مختلف.
6- روضات الجنّات، ميرزا محمدباقر خوانساري، ج 2، ص 28.
7- لب الألقاب، ملا حبيب الله كاشاني، ج 1، ص 33.
8- آشنايي با بحارالأنوار، احمد عابدي.
9- مصفي المقال في مصنفي علم الرجال، شيخ آقابزرگ تهراني، ص 94.
10- الكني و الألقاب، محدث قمي، ج 3، ص 147.
11- مقدمه گزيده جلاء العيون، علّامه مجلسي.
12- مستدرك سفينة البحار، شيخ علي نمازي، ج 2، ص 79.
13- مكارم الآثار، ميرزا محمدعلي معلم حبيب آبادي، ج 2، ص 529.
14- قصص العلماء، ميرزا محمد تنكابني، ص 204.
15- تذكرة القبور، شيخ مصلح الدين مهدوي، ص 162.
16- ريحانة الادب، ميرزا محمدعلي مدرس تبريزي، ج 5، ص 191.