هر دم كه مي شنود گوشم نداي نماز



روحم كشد چو نسيم پر در هواي نماز

هر صبح و ظهر و غروب با نغمه هاي اذان



در آسمان دلم پيچد صداي نماز

گيرم وضو چو به صدق در چشمه سار خلوص



[ صفحه 14]





گردد چو آينه صاف دل از صفاي نماز

آرام بخش دل است بوي بهار اذان



خوش تر ز بوي گل است عطر دعاي نماز

در لحظه هاي حضور جان چون پرنده ي نور



پر مي كشد سوي عرش با بال هاي نماز

روشن شود ملكوت از نور چهره ي او



هر كس كه بعد اذان خيزد براي نماز