محمود تاري - تهران



دل مؤمن تجليگاه حق است

طريق دل گزين، اين راه حق است



حقيقت از نماز آيد پديدار

اگر خواهي حقيقت، دل بدان دار



نماز از قيد ظلمت ها رهايي ست

نماز آيينه ي عشق خدايي ست





[ صفحه 9]





دل خود را به اين آيينه ي بسپار

كه ننشيند بر اين آيينه زنگار



در معراج سوي بنده باز است

كه نور «يبلغ العبد» [1] از نماز است



نماز اين آيه ي نور و سپيدي

ز انسان مي برد فحشا، پليدي [2] .



هر آنچه عشق خواهي در ركوع است

و زينت در نماز - آري - خشوع [3] است



نماز آور به جا، داني كه آن چيست؟

خدا را زين عمل محبوب تر [4] نيست



ندا از هاتف رحمت برآيد

گناهان را نماز از دل زدايد [5] .



نماز آكنده از اخلاص و راز است

«و تنزيه عن الكبر» [6] از نماز است





[ صفحه 10]



سبك مشمار اي اهل درايت

كه دارد «ليس مني» [7] اين اشارت



بيا اي دل خدا را بندگي كن

خدايي شو، خدايي زندگي كن



رها كن نفس دون را كان پليد است

خدا را جستجو كن كاين اميد است



خدا را در نماز آري توان يافت

معطر شد دلي كز گل نشان يافت



بيا چون ماه در آغوش شب ها

به محراب سحر سجاده بگشا



عبادت كن كه اين باغ گل افشان

طراوت مي دهد بر گلشن جان