همان طور كه مي دانيم قنوت در تمام نمازهاي واجب و مستحب، مستحب است. [1] .

قنوت در لغت به معناي مختلفي به كار مي رود. صاحب قاموس اين معاني را چنين بيان مي كند: «دعا، طاعت، سكوت و قيام در نماز، خودداري و امساك از سخن گفتن». [2] .

معناي قنوت در لغت هرچه باشد، در اصطلاح فقهاي عظام: «دعا در اثناي نماز و در محلي معين است». [3] .

در قنوت دعاهاي فراواني وارد شده است، كه ذكر همه يا قسمتي از آنها باعث تطويل كلام مي شود و طالبان مي توانند براي اطلاع از آنها به جوامع حديثي [4] مراجعه كنند.

آنچه در اينجا مي توان بيان داشت اين است كه نمازگزار بعد از ركعت اول و قرائت ركعت دوم فرصتي مي يابد تا به درگاه خداوند خود، دعاهايي غير از آنچه را در قرائت است بخواند و از «او» آنچه را مي خواهد درخواست كند.

بعد از قنوت، ركوع و سجود است كه كلام درباره ي آن دو گذشت؛ و در پايان ركعت دوم نوبت به تشهد مي رسد.



[ صفحه 100]