يكي از واجبات نماز قيام است: ايستادن عبدي در برابر معبود خود، ايستادن قطره اي در برابر اقيانوس بي كران، ايستادن ذره ي بي نهايت كوچكي در مقابل خداي بي نهايت بزرگ، كه البته اين ذره بودن و قطره بودن خود را نيز از او دارد، بلكه ايستادن هيچ در مقابل عظمت لا يزال و لم يزل آفرينش؛ يعني: «الله» تبارك و تعالي.

صرف ايستادن در برابر خدا و خود را در محضر او يافتن كار پسنديده و نيكويي است، خصوصاً اگر اين قيام حضور و درك آن، يكي از افعال نماز باشد.

همين قيام درك محضر و ياد حضور در برابر پروردگار است كه نمازگزار را آماده مي كند تا نماز را آغاز كند و به قول شهيد ثاني قدس سره [1] در اين آيه ي شريفه تدبر و تفكر نمايد: (الذي يراك حين تقوم - و تقلبك في الساجدين) [2] .

«اوست كه وقتي قيام مي كني تو را مي بيند. و نيز گشتن تو را كه در ميان سجده كننده گان قرار گرفته اي».



[ صفحه 56]