1- هيچ بنده اي براي خدا به حقيقت ركوع نكند مگر آنكه خداوند تعالي او را به نور جمال خود بيارايد و در سايه ي كبريائيش جاي دهد و جامه ي برگزيدگانش بپوشاند، ركوع اول است، سجود دوم، هر كس حقيقت اول را به جاي آرد، شايستگي دومي را يافته است. در ركوع ادب است و در سجود قرب خدا، كسي



[ صفحه 80]



كه به نيكي ادب ادا نكند، قرب را نشايد، پس مانند كسي ركوع نما كه با دل خاضع براي خدا و تحت سلطه ي او ذليل و بيمناك است و اعضاي خود را از اندوه و ترس آنكه از بهره ي ركوع كنندگان بي نصيب گرديده فرود مي آورد، حكايت شده كه «ربيع بن خثيم» با يك ركوع شب را به صبح مي رساند و چون بامداد مي شد قامت راست مي كرد و ناله كرده و مي گفت: آه مخلصان پيشي گرفتند و ما از راه مانديم. [1] .

2- در هر ركعت بعد از قرائت بايد به اندازه اي خم شد كه بتوان دست را به زانو گذارد. [2] .