بيمارستان از هر طرف در محاصره دشمن بود. ضد انقلاب بيمارستان را به شدّت زير انواع گلوله گرفته بود. با تاريك شدن هوا، شهيد دكتر چمران چند نفر را بيرون بيمارستان گذاشت تا دشمن را سرگرم كنند و به بقيّه دستور داد كه براي خواندن نماز جماعت بروند داخل بيمارستان.

خودش با آرامش تمام به نماز ايستاد و ما هم به او اقتدا كرديم.

نماز عاشقانه اي بود. هر لحظه ممكن بود گلوله اي تمام هستي ما را به آتش بكشد، امّا چنان در جذبه شورانگيز نماز غرق بوديم كه هيچ نمي شنيديم.

بعد از تمام شدن نماز جماعت متوجّه شديم كه در اين فاصله، چهار گلوله آرپي جي به بيمارستان خورده است. [1] .