شيخ جعفر كاشف الغطاء، مرجع تقليد و محقق بزرگ شيعه در يكي از مساجد نجف اشرف نماز جماعت مي خواند. يك روز ظهر مردم در مسجد حاضر بودند. مدّتي منتظر شدند، ولي از آمدن شيخ خبري نشد. سرانجام مردم از آمدن او مأيوس شدند و هر كس نمازش را به فُرادا خواند.

در همان وقت شيخ جعفر وارد مسجد شد. مردم را ديد كه نماز را به فُرادا برگزار مي كنند. از ديدن آن صحنه ناراحت شد و با ناراحتي گفت:

«در ميان شما يك نفر مورد اعتماد نبود كه در نبودن من به او اقتدا كنيد؟».

در گوشه اي از مسجد فردي را كه صالح بود، ديد كه نماز مي خواند.

شيخ رفت و نماز را به او اقتدا كرد. مردم هم در صفهاي منظّم پشت سر او نماز را به جماعت خواندند. [1] .



[ صفحه 68]