ابوثمامه صيداوي كه از ياران حضرت امام حسين عليه السلام بود در روز عاشورا بهنگام ظهر، به خدمت امام عليه السلام شتافت و عرض كرد: جانم فداي شما باد، دوست داريم نماز ظهر را به جماعت با شما به جاي آوريم و آنگاه خداوند را به وسيله شهادت ملاقات كنيم.

حضرت سر به سوي آسمان برداشت و چون از فرا رسيدن وقت ظهر آگاه شد فرمود: نماز را به يادمان آوردي، خداوند تو را از نماگزاران و ذاكرين قرار دهد. درست گفتي؛ اينك وقت نماز است.

آنگاه فرمود: «از دشمن بخواهيد كه دست از جنگ بردارد تا ما نماز به جاي آوريم. ولي آنها نپذيرفتند (و اهانت كردند و جنگ را شدّت بخشيدند. عدّه اي از جمله حبيب بن مظاهر كه اصرار بر حقّانيّت امام حسين عليه السلام و قبول نماز او داشتند به شهادت رسيدند و در حقيقت شهيد راه نماز شدند) حضرت به زهير بن قين و سعيد بن عبدالله فرمود: «پيش روي من بايستيد تا نماز ظهر را به جاي آورم. ايشان چنان كردند و حضرت با



[ صفحه 63]



تعدادي از اصحاب به نماز ايستادند و عدّه اي ديگر به نگهباني مشغول شدند، و بدان صورت در ظهر عاشورا نماز جماعت را (بصورت نماز خوف) با شكوه تمام برگزار كردند. [1] .